De Spankerense kerk, althans het tufstenen deel van de toren, stamt uit de elfde eeuw en is daarmee de oudste van de zuidoostelijke Veluwezoom. In oorkonden wordt de kerk, die was toegewijd aan de heilige Petrus, voor het eerst vermeld in de veertiende eeuw. In het archief van de hertogen van Gelre bevindt zich een giftbrief van 1307 waaruit blijkt dat graaf Reinald I van Gelre de kerk van Spankeren schonk aan de Commanderie van Sint Johannes.
Tot 1315 gingen de katholieke inwoners van Spankeren, Dieren en Laag Soeren in Spankeren naar de kerk. Toen in dat jaar de kapel van de “Hof te Dieren” parochierechten kreeg, ging een deel van de Dierense parochianen voor de eredienst naar deze kapel. Uit archieven blijkt dat in 1590 Johan Hendriks, voormalig kapelaan van “Middachten”, belast was met de Spankerense kerk en parochie. Uit meerdere schriftelijke bronnen blijkt Hendriks eerst kapelaan en later predikant te worden genoemd. Mogelijk was hij dus zowel de laatste pastoor als de eerste predikant van Spankeren!
In 1364 was de kerk bouwvallig en komt pastoor Van der Eijdt met de bewoners overeen dat zij een nieuwe kerk gaan bouwen. Hij spreekt tevens af dat hij en zijn opvolgers de kerk zullen onderhouden. In 1550, onder pastoor Beltgen, brandde de kerk opnieuw voor een groot deel af en werd zij weer opgebouwd. Deze pastoor was rentmeester van de Orde van Sint Johannes en liet zich in Spankeren vervangen door Heinricus Gladbach. De Reformatie in de 16e eeuw had tot gevolg dat de Spankerense kerk een protestantse kerk werd.
In 1595 kreeg Spankeren de eerste predikant, ds. L. Holtzbergen. Omdat het destijds moeilijk was om een geschikte predikant te vinden, was besloten om Spankeren en Ellecom door één predikant te laten bedienen. Dat is zo gebleven tot 1734. Omdat men het niet eens kon worden over de opvolging is het verbond tussen beide kerken beëindigd.
In 1629 werd de kerk door de Spaanse troepen gedeeltelijk vernield. Het bovenste deel van de toren en de spits gingen verloren. Tijdens de Reformatie kwam er een einde aan de rooms-katholieke parochie Spankeren. De katholieke bevolking moest daarna haar toevlucht nemen tot een schuilkerk in Drempt.
In 1652 werd de kapel van de “Hof te Dieren” afgebroken en moesten de bewoners van Dieren kiezen of men naar de kerk in Spankeren of Ellecom wilde. De meesten kozen voor Spankeren en in die tijd ontstond een kerkpad dat vanaf de Molenweg in Dieren naar de kerk in Spankeren leidde. Toen in 1848 de kerk aan de Kerkstraat in Dieren was voltooid, scheidde Dieren zich af van de Spankerense gemeente.
In 1803 gingen voor de derde maal grote delen van de kerk door brand verloren. Een jaar later werd de kerk opnieuw herbouwd, waarbij veel van de stenen uit de zeventiende eeuw werden gebruikt. De oude toren werd verhoogd met bakstenen en van een nieuwe spits voorzien. De kerk kreeg het uiterlijk, zoals wij dat nu nog kennen.
Omstreeks 1900 werden er veranderingen aangebracht. Er is een muur in de kerk opgetrokken, die de bestaande vensters achter het liturgisch centrum aan het oog onttrok. De kerkzaal werd twee meter korter. Het houten tongewelf (groen/blauw van kleur) werd voorzien van een stucplafond omdat het gewelf toen al slecht was.
In 1985 is de kerk, in nauw overleg met Monumentenzorg en met medewerking van architect Van Veerssen uit Velp, gerestaureerd.
De kerkzaal is weer teruggebracht in de eenvoudige maar stijlvolle staat van 1804. Alleen de deur in de oostgevel is niet opnieuw aangebracht. Een nis geeft aan waar de plek is geweest. De fraaie preekstoel uit 1886, die in het midden voor de muur stond, werd verplaatst naar de linkerkant van de zaal. De banken werden vervangen door stoelen.